نشاط و آرامش از نیازهای ضروری یک جامعه به شمار می آیند.
درجامعه ای که نشاط و آرامش وجود داشته باشد و همه افراد آن جامعه بتوانند در پرتو آن زندگی سالم و پویائی را سپری نمایند، به طور یقین آن جامعه با پیشرفت و تعالی روح و جسم مواجه خواهد شد.دریک کلام می توان گفت که آرامش روح و جسم، تضمین کننده نشاط اجتماعی است.
آرامش خاطر، احساس امنیت اجتماعی و اقتصادی، شادابی و نشاط روح و جسم از عواملی هستند که در پویائی اجتماعی نقش مهمی را بر عهده دارند. افراد در همه گروهای سنی و از هر قشر و فرهنگی نیازمند نشاط و آرامش هستند و به طور حتم می توان اذهان داشت که خانواده ای که در سایه این دو اصل زندگی کنند می توانند در شکل دهی جامعه ای با نشاط سهیم باشند.
اعتقادات اصیل مذهبی و باورهای درست دینی در نشاط و آرامش افراد نقش به سزایی ایفا می کنند و جامعه ای که بتواند آموزش های فرهنگی و اجتماعی را با بهره گیری از آموزه های مذهبی ترویج نماید، به طور حتم در شکل دهی و ساختن شهری با نشاط موفق خواهد بود.
به گفته روانشناسان، افسردگی و اضطراب بزرگترین اختلالات روانی می باشند که می توانند نشانه عدم نشاط و آرامش باشند.
اما آنچه در اینجا مورد بحث است، فراهم نمودن نشاط و بستر های آرامش برای مردم کشور به خصوص ساکنین شهر تهران می باشد.در سالهای اخیر اقدمات خوبی در زمینه های عمرانی و خدمات شهری در پایتخت صورت گرفته است که همه آنها قابل تحسین است ، اما آنچه که کمتر مورد توجه قرار گرفته است و به نوعی شهر تهران به آن نیاز دارد تا بتواند آرامش نسبی برای ساکنین خود فراهم نماید ، همان ایجاد و گسترش برنامه های اجتماعی – فرهنگی، برگرفته از آموزه ها و باورهای دینی و فرهنگی ما می باشد که به طور حتم مردم ما بیشتر به داشتن روحیه خودباوری و با نشاط نیاز دارند تا داشتن محیط با نشاط !!
اگر بخواهیم به یک نمونه از آن محیط ها در شهر تهران اشاره کنیم ، می توان برج آزادی را مثال زد که سالهاست دست خوش تغییرات سلیقه ای مسوولین می باشد ، مکانی که در سالهای نه چندان دور برنامه های متنوع فرهنگی در آن برگزار می گردید ، اما امروزه حتی ساکنینی که در حوالی آن زندگی می کنند از برنامه های برج آزادی که روزی در آن دور هم جمع می شدند و ساعاتی را در کنار خانواده و هم وطن خود با نشاط و آرامش سپری می کردند با خبر نیستند!
و اما چگونه می توان به تهران روح نشاط و آرامش دمید ، موضوعی است که انشاء الله در آینده به آن پرداخته می شود.
